Tiyatronun yaklaşık 200 metre kuzeyinde, Nero Hamamı’nın güney köşesinden başlayarak batıya doğru uzanan Geç Antik Dönem duvarının kuzey yüzünden başlayıp iç limana kadar uzanan Liman Caddesi, kentin ana omurgası niteliğindedir. Bu cadde, Liman Agorası’ndan Merkez Agora’ya doğru uzanan kuzey-güney doğrultulu bir aks boyunca, kentin kamusal merkezinin ortasından geçmektedir. Böylece koyun doğusunda yoğunlaşan kent merkezini biçimlendirerek, yan sokaklarla tüm kente yayılan bir ağın odağını oluşturur.

 

Liman Caddesi, olasılıkla tektonik bir çökme sonucunda, Patara Koyu’nun doğu yakasında yer alan iç limanla birlikte büyük ölçüde su altında kalmıştır. Doğu ve batı taraflarında portikler ve dükkânlarla çevrelenmiş olan cadde, güney ucunda Merkez Agora Batı Stoa Kuzey Kapısı’na ulaşır. Liman yönüne gidildikçe doğu ve batıda ara sokakların olması beklenirken, cadde boyunca batı portik arkasında dükkânların yer aldığı mekânlar bulunmaktadır.

 

12,6 metre genişliği ile Likya’da günümüze kadar ölçülmüş caddeler arasında uzunluk açısından ikinci sırada yer alan Liman Caddesi’nin, yüksek taban suyu nedeniyle yalnızca 100 metrelik bir kısmı ortaya çıkarılabilmiştir. Kuzey-güney doğrultulu olan bu cadde, henüz tespit edilmemiş olsa da Korint Tapınağı önünden doğu-batı doğrultulu başka bir caddenin geçmesiyle kesişmiş olmalıdır.

 

Birbirini dik kesen cadde ve sokaklar arasında, cepheleri caddelere bakan ve cephesel mimarinin ön planda olduğu yapılar yer alır. Batı Portikus arkasındaki dükkân sıraları, Liman Caddesi’nin ticari ve sosyal hareketliliğini artırmıştır.

 

Liman Caddesi üzerinde üç ana mimari evre tespit edilmiştir:

 

• Birinci evre, Traianus Dönemi’ne aittir ve Batı Portikus ile caddenin yeniden düzenlenmesi bu dönemde gerçekleşmiştir.

• İkinci evre, MS 141/142 yılında yaşanan deprem sonrasında yapılan yeniden yapılanma ve onarımları kapsar.

• Üçüncü evre, olasılıkla MS 240 yılında meydana gelen depremden sonra gerçekleştirilen yapılaşma sürecini ifade eder.

 

Batı Portikus üzerinde yapılan arkeolojik çalışmalar, son mimari aşamanın MS 6. yüzyıla kadar büyük değişikliklere gerek kalmadan, küçük onarımlar ve yapısal dönüşümlerle kullanıldığını göstermektedir.